Kiścień – Leucothoe SCARLETTA 'Zeblid’

Kiścień to rodzaj botaniczny reprezentowany przez około 50 gatunków krzewów występujących naturalnie na terenie Azji oraz obu Ameryk. Pod względem taksonomicznym kiścienie zaliczane są do rodziny wrzosowatych. Ozdobą krzewów najczęściej są podługowate, błyszczące liście, w mniejszym zaś stopniu kwiaty,  ale nie dlatego, że są nieładne, lecz ukryte pod liśćmi. Kiścienie z pewnością zasługują na szerokie rozpowszechnienie, a ich uprawa nie jest trudniejsza od uprawy różaneczników, pierisów czy azalii.

Kiścień SCARLETTA jest niskim krzewem dorastającym do 0,5 m wysokości i 0,8 m szerokości. Pędy rozgałęziają się słabo, ale tworzy się ich wiele, są przy tym lekko zygzakowate. Cechą charakterystyczną odmiany, a jednocześnie jej największą wartością dekoracyjną, są zielone, skórzaste liście, jesienią i zimą przebarwiające się na czerwony kolor. Blaszki liściowe są lancetowate, stosunkowo grube, zakończone ostrym wierzchołkiem. Z wierzchu liście są błyszczące, a od spodu jaśniejsze i brązowo kropkowane, utrzymują się na krzewach przez zimę. Pomimo, że kiścienie kwitną bardzo obficie, ich kwiaty nie rzucają się w oczy. Rozwijają się w maju i czerwcu na spodniej stronie pędów, ale są ukryte pod liśćmi. Same kwiaty są walcowate, długości 0,5 cm, nieco rozdęte u podstawy, białawe. Owoce, w postaci kulistych torebek, nie przedstawiają znaczącej wartości dekoracyjnej.

Kiścień wymaga gleb lekkich, próchniczych, wilgotnych, o kwaśnym odczynie. Podobnie jak pozostałe rośliny wrzosowate, kiścień wykształca płytki, delikatny i bardzo silnie rozgałęziony system korzeniowy. Dlatego sadząc rośliny dobrze jest wykopać dołek niezbyt głęboki, ale za to stosunkowo szeroki. Jeśli gleba w ogrodzie ma odczyn obojętny lub zasadowy, koniecznie należy wymieszać ją z kwaśnym torfem. Po posadzeniu zaleca się glebę wokół roślin ściółkować przekompostowaną korą sosnową, która ograniczy parowanie wody. Ponieważ krzewy nie gubią liści na zimę, należy je sadzić w miejscach ocienionych, zacisznych, zwłaszcza w okresie zimy. Odmiana SCARLETTA jest dosyć odporna na mróz i dobrze zimuje na terenach położonych na zachód od Wisły. Na wschodzie kraju może przemarzać, stąd wymaga lekkiego okrycia na zimę cieniówką albo stroiszem, chroniących liście przed nadmierną transpiracją w czasie mroźnej, słonecznej pogody.

Kiścień SCARLETTA stanowi wspaniały akcent kolorystyczny na wrzosowiskach. Najlepiej prezentuje się w towarzystwie roślin o podobnych wymaganiach uprawowych: kalmii, golterii, pierisów. Bardzo ciekawie wyglądają krzewy sadzone w grupach, po kilka, kilkanaście sztuk, mogą pełnić wtedy rolę roślin okrywowych. Ścięte pędy można wykorzystywać jako ciekawy i bardzo trwały dodatek do kompozycji kwiatowych – bukietów i wiązanek.